Люблю тебя, Беларусь!
Люблю тебя, Беларусь!
ЛЮБЛЮ ТЕБЯ,
БЕЛАРУСЬ!
Сборник стихов, прозы и фотографий
Кацярына Жук – намеснік загадчыка па асноўнай дзейнасці ДУА “Спецыяльны дзіцячы сад №7 г.Гродна”
Маразы за шчокі шчыплюць,
Шэрань срэбраю блішчыць,
Снег прыгожы, белы, чысты
На зямлі маей ляжыць.
Лес стаіць пахаладзелы,
Дрэвы шэпчуць у цішы,
Тут плыве павольна рэчка,
Плачуць стрэхаў ледзяшы.
Край мой любы, усе тут міла,
Для маёй душы…
Чысціню тваю ўбачу
У заснежанай далі.
Праз блакіт вачэй-азёраў
Пазнаю цябе…
Край мой родны, непаўторны
Снежны край маёй душы.
Костюк Алина Ивановна, учитель русского языка и литературы
гимназии №9 им.Ф.П.Кириченко г.Гродно
Важкі кошык, паўнюткі грыбоў…
Я паволі нясу іх дамоў.
Сонца вокам міргае ніжэй -
Трэба крочыць, напэўна, хутчэй!
А хачу я разважліва йсці,
Можа, нават, як кажуць, паўзці.
Каля поля жытневага стаць
І валошак у вяночак нарваць.
А падходзячы бліжай дахаты –
Углядацца ў бераг чубаты,
Што да возера хіліцца роўна,
Хлапчукоў на якім яшчэ поўна…
Я не знаю, што трэба спрадвеку
Чалавеку, што цягнецца ў Мекку.
Мая Мекка - заўсёды тут,
Мая Мекка – мой родны кут!
Вясна ў Гародні! Вясна ў Гародні!
Устрывожыў вясновы няўрымслівы пах
І воблачкам чыстым, бясконца шырокім
Ускочыў з блакітам на стрэхі, на дах…
Вясна ў Гародні! Вясна ў Гародні!
Нясе мяне ў чысты і светлы бяскрай…
А пах першаквецця, папраўдзе, устрывожыў –
Ля скронь прытуліўся нябачлівы май.
Вясна ў Гародні! Вясна ў Гародні!
Бушуе ў квецені неманскі край…
І трэцца ля лодак узнеслаю хваляй
Наш Неман шырокі, пяшчотны, як май!
Вясна ў Гародні! Вясна ў Гародні!
Страчайце яе – адчыняйце акно.
Наш горад цудоўны, наш горад прыгожы
Ў студзені, у маі – для нас усе адно.
Вясна ў Гародні! Вясна ў Гародні!
Затупае цеплым, вясеннім дажджом…
А ветрык у маі, бадзеры і шпаркі,
Складае аповед – шапоціць плашчом.
Я уеду опять на дачу...
Васильковый встречать рассвет…
Где под дождиком
Тихо плачет и роняет
Черёмуха цвет…
Где по вышитым
Гладью тропкам
Пробегает ночная тишь,
Вязнет где на болоте топком
Одиноко шумящий камыш.
Я уеду туда за раем,
Затеряюсь в просторной ржи.
Я бегу и не вижу края…
И, пожалуй, меня не держи...
Позябкина
Ольга Валерьевна, воспитатель УО «Озёрская государственная санаторная школа-интернат Гродненского района»
Беларусь ты мая сінявокая –
Край імшараў, зялёных лугоў,
Дзе чуваецца песняю звонкаю
Клёкат птушак, бялёсых буслоў.
І заранкі спяваюць на раніцы,
Будзяць спевамі маці-зямлю.
Беларусь так мая прачынаецца
І ўсміхаецца сонейку, дню.
Гэта край, дзе рачулкі празрыстыя
Сабе шлях прабіваюць удаль.
Ў пушчы ходзяць зубры ганарыстыя,
Прабягае саромліва лань.
Збажына ў полі спее калоссямі,
Сярод іх васілёчак стаіць.
Беларусь ты мая сінявокая,
Табе жыць у вяках, яшчэ жыць.
Хай твой лёс будзе светлаю зоркаю,
Бо нясеш ў сэрца толькі дабро.
Беларусь ты мая сінявокая,
Мая маці і сэрца маё.
День Победы у нас по рассказам былых ветеранов,
Далеки залпы пушек и гул самолетов иной,
Кровоточат ещё у березы военные раны,
Нанесённые взрывом снаряда – Великой войной!
И стрекочет кузнечик в лугах, и ромашка таится,
И в траншеях забытых уже зеленеет трава.
Лишь Земля знает, сколько лежат в ней так рано убитых,
И опять эхом нам отзовётся былая война.
Обелиски пестреют цветами венков для солдат,
И огонь вечный всем не даёт эту память забыть.
Пусть гремела война – каждый третий убитый когда-то
Должен в сердце любого без войн в мире этом прожить!
Хаданович Антонина Болеславовна,
учитель английского языка
УО «Средняя школа №2 г. Ошмяны»
Я – беларус!
Вы пазнаеце мае фарбы?
Дзяды і прадзеды
У войнах паляглі
За мір і за свабоду Беларусі.
Сцягі аб гэтым помняць –
Помніце і вы!
Калі ў сорак першым
Злосны вецер вайны
Авеяў нашу Беларусь,
Стары з малым
Насмерць стаялі
За свабоду.
Сцягі аб гэтым помняць -
Помніце і вы!
Хай ззяе зорка
Беларусі назаўсёды!
І беларускі флаг
Хай рэе ў вышыні.
Я – беларус,
Хачу быць беларусам!
Сцягі аб гэтым помняць –
Ведайце і вы!
Кулікова Наталля Уладзіміраўна, настаўнік гісторыі і геаграфіі Свіслацкай сярэдняй школы Гродзенскага раёна
Гісторыі даўняй старонкі.
Так хочацца перагарнуць.
У мінулае, у дзень учарашні,
Хоць вокам адным зазірнуць.
Убачыць, як па-над ракою,
Што воды ў Нёман нясла,
З’явіліся хаты, будынкі,
Як вёска мая зажыла.
Адсюль пачыналася вёска,
Тут першыя хаты былі.
Абжылі куточак сяляне
І Царскім сялом нараклі.
Чаму ж так назвалі? Гавораць,
Калісці тут цар праплываў.
А хто: Банапарт ці Пётр I?
Пра гэта народ не казаў.
Рака стала цэнтрам для вёскі
І ёй сваю назву дала.
Да гэтага часу ёсць звесткі,
Як Свіслач тады расцвіла.
Як мост будавалі праз Свіслач
І як працаваў мірны люд,
Якія падзеі і з’явы
Здаўна адбываліся тут.
Мільгалі стагоддзі і твары,
Пяцьсот праляцела гадоў.
За час гэты Свіслач змяніла
З дзесятак уладароў.
Вось першы з іх – Богуш Міцута.
Ён Свіслач за службу трымаў.
За гэта ў двор каралеўскі
Харунжы каня пастаўляў.
Уплыў мелі тут езуіты,
Што свой збудавалі касцёл.
І новы ўладар Ян Агінскі
У хроніках месца знайшоў.
Як кажуць архівы, Кірдзеям
Належаў маёнтак пазней.
А потым харунжаму Ромеру
Кароль выдае прывілей.
І згодна таму прывілею
Харунжы падатак збіраў
З усіх, хто праз мост цераз Свіслач
З таварам сваім праязджаў.
Вось род знакаміты Пуслоўскіх
Пакінуў свой след на зямлі.
Належала роду і Свіслач,
Валодаў жа ёй Вандалін.
Квітнела тады мая Свіслач,
Багацце было ў дварах.
Затым Вандалін нашу вёску
Пакінуў дачушцы ў пасаг.
Для Марты тут распачынаюць
Палац над ракой будаваць.
Каб выканаць усе пажаданні,
Прыйшлося майстроў запрашаць.
Гісторыя нам захавала
Імёны выдатных сялян.
Займаўся будоўляй палаца
Зямляк наш, Санькоўскі Іван.
У стылі мадэрн, тры паверхі,
Уздоўж галерэя ішла,
Шмат’ярусны дах і балконы -
Такою сядзіба была.
Навокал сядзібы заклалі
Прыгожы і велічны парк.
Улетку шматлікія кветкі
Прыемны разносілі пах.
Раслі экзатычныя дрэвы,
І з ліпаў алея ішла.
А непадалёк, пад узгоркам
Павольная Свіслач цякла.
Тут летам збіраліся госці,
І распачыналі балі.
Над берагам Свіслачы вальсаў
Цудоўныя гукі плылі.
І гаспадарка ў сядзібе
Сваёю чаргою ішла.
Вырошчвалі збожжа і бульбу.
Свая вінакурня была.
Тут коней трымалі элітных,
Вырошчвалі і галубоў.
А ружы ў маёнтку Красінскай -
На зайздрасць суседзяў, сяброў.
Спакойныя будні сядзібы
Спыніла зладзейка-вайна.
Няшчасці, разруху і гора
Прынесла ў Свіслач яна.
Ваеннае ліхалецце
І парк ахапіла агнём,
Параніла і зруйнавала
Утульны і велічны дом.
Вайна разбурала, знішчала
Дамы і хаціны людзей.
Палац стаў прытулкам часовым
Для некалькіх бедных сямей.
У мірны час тут размясцілі
Праўленне саўгаса, музей.
Банк, клуб і бібліятэка
Вітаюць мясцовых людзей.
А ў парку ёсць месца святое,
Напэўна, для кожнага з нас.
Магіла і помнік героям,
Тым, хто набліжаў мірны час.
Салдаты і афіцэры.
Героі мінулай вайны.
Жыццём сваім ахвяравалі,
Каб бачыць нам мірныя сны.
Мяльноў, Садакоў і Ібраеў-
Іх подзвігі - прыклад для нас.
Імёны іх - у назвах вёскі,
Жыццё - для нашчадкаў наказ.
З любоўю цяпер даглядаюць
І парк і палац жыхары.
Рабочыя СВК “Свіслач”-
Сучасныя ўладары.
Нашчадкі Красінскай бывалі
У палацы сучасным не раз.
З далёкай Амерыкі ў госці
Яны прыязджалі да нас.
Мінулай гісторыі сведка
Валун сярод парку стаіць.
Праз некалькі тысячагоддзяў,
На сённяшні дзень ён глядзіць.
Што ў будучым парк наш чакае?
І лёс у сядзібы які?
Ён будзе далей развівацца
На беразе дзіўнай ракі.
Улетку, узімку, вясною
Гасцей будзе парк наш прымаць
Мяркуем, што парк – гэта месца,
Дзе можна турызм развіваць.
У Свіслач мы вас запрашаем,
У парк, у сядзібу, у музей.
Мы памяць імкнемся захоўваць,
Ці ж можа быць што даражэй?
